Napa Valley, USA

Omdat we er een maand mee zouden rondrijden, hadden we flink wat budget gereserveerd. Uiteraard kozen we voor een vette SUV, automaat, met allerlei snufjes waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden.

Ook pikten we Amia op, een meisje dat we een paar maanden eerder in Italië hadden ontmoet. Ze werkte als workawayer op de boerderij van mijn moeder. We hadden haar aangeboden om met ons mee te reizen, op onze kosten, als ze in ruil op Noah zou passen. Amia – om het lekker droog te zeggen – is een topwijf. We konden het ontzettend goed met haar vinden. Ze is, net als wij, lekker bot, recht voor z’n raap en ontzettend grappig. En zo vertrokken we met z’n drieën én Noah op pad.

Omdat we Amerika associëren met motels en superstores, wilden we dat natuurlijk zelf ervaren. Carien en ik besloten om de eerste vier nachten na San Francisco in de beruchte Motel 6 te slapen. Niet alleen uit nieuwsgierigheid, maar ook omdat Amerika best duur is en we op de centen moeten letten. Onze eerste stop was Napa. We hadden serieus geïnvesteerd in vijf (!) chique wijnproeverijen en ik kan je vertellen dat het niet goedkoop was. Misschien iets te enthousiast achteraf… maar het was geweldig. Hierdoor bleef er weinig budget over voor het hotel. Daarom dus een motel.
We hadden geen idee wat we konden verwachten. Ik dacht: vast een hostelvibe met een eigen kamer. Nou, niet helemaal het geval. Alle motels 6 hebben soortgelijke kenmerken, maar de eerste in Napa sprong er wel erg negatief uit. Bij aankomst viel de buurt meteen op: grim. Denk tentenkampen en zelfgemaakte vuilnisbelten. Geen goed teken. Ik kreeg al gelijk ‘Tenderloin flashbacks’. En zoals alle Motel 6’s, lag ook deze net buiten de stad, pal naast de snelweg.

We werden ingecheckt en moesten toen vervolgens zelf onze kamer zoeken tussen een zee van blauwe deuren. Onze voordeur leek alsof ‘ie in een gewelddadige relatie had gezeten – vol deuken, alsof iemand meerdere keren had geprobeerd in te breken. Geen veilig gevoel. En we waren nog niet eens binnen.

Onze gloednieuwe SUV, buiten geparkeerd, viel flink uit de toon. Ik dook meteen in de verzekeringspapieren van de verhuurmaatschappij. Wat als iemand de auto ’s nachts steelt?!

Binnen leek het in eerste instantie ‘oké’. Totdat ik de lakens opensloeg en vlekken en losse haren zag. Gatver. De badkuip? No way. Daar gingen we niet in badderen. In de minibar stond nog een oud drankje van de vorige gast, in de magnetron lag nog een oude boterham en de vloer was zó plakkerig dat ik er gewoon aan vast bleef plakken. Uit reflex zette ik de tv aan om mezelf af te leiden, maar zodra ik de afstandsbediening vastpakte, voelde ik dat ook die plakte. OMG, getverdemme. Ik ging bijna over m’n nek. Voor deze kamer hadden we dus 160 dollar moeten betalen. Ongelooflijk, wat een puinbak!

Carien en ik keken elkaar aan. “Ohhh hell no, gaan we hier echt blijven of gaan we weg?” Het was inmiddels al behoorlijk laat en we zaten ook nog eens aan een strak reisschema én budget. Veranderen van hotel zat er niet in en bovendien, alles in de buurt kostte honderden dollars per nacht. Maar op die gore lakens slapen? Mooi niet! En dus stapten we in de auto ‘voor een bezoek aan de Walmart voor nieuwe lakens, handdoeken en schoonmaakmiddelen. En eten...

Een Walmart is eigenlijk het beste te omschrijven als een onnodige hoeveelheid keuze van hetzelfde product. Ik voelde me meteen overweldigd door de grootte, de geuren en de schappen vol duizenden ongezonde spullen. We verdwaalden al snel in een doolhof van megaverpakkingen en 37 soorten bewerkte kaas.

De handdoeken, lakens en schoonmaakmiddelen vonden we gelukkig vrij snel. Maar iets gezonds te eten? Dat voelde als een speld in een hooiberg vol kunstmatige smaken en vacuümverpakte teleurstellingen. Niet te geloven! Uiteindelijk besloten we om dan maar voor een slaatje te gaan, organic… al weet ik nog steeds niet of dat te vertrouwen was. We verlieten de Walmart met een milde existentiële crisis over de staat van moderne supermarkten en reden terug naar ons twijfelachtige Motel 6.

Ik ging als een soort Cinderella tekeer in die kamer. De vloer geboend, alle oppervlaktes schoongemaakt. De badkamer? Die deden we gewoon op slot. Forget about it. We verschoonden het bed met onze nieuwe lakens, dekens en kussens. Na anderhalf uur zwoegen was ik min of meer tevreden. We hadden ook een fles wijn gehaald en besloten die buiten voor de kamer op te drinken. Noah sliep en dat wilden we zo houden.

Net toen we zaten, kwam onze buurvrouw naar buiten; een vrouw van rond de veertig, ongekamd haar, huid vol wondjes alsof ze alles opengekrabd had. Ze leek knetter-high. Ze stond op anderhalve meter afstand en staarde Carien héél erg eng aan. Ze begon Carien complimenten te geven over haar broek. “Mooie broek… welke maat is dat? Waar heb je die gekocht?”
We wilden niet onvriendelijk zijn en dus antwoordden we beleefd maar behoorlijk afstandelijk.
Na een paar minuten ging ze weer naar binnen. Vijf minuten later kwam er een vrachtwagen aangereden. De chauffeur parkeerde, liep naar haar kamer, deur op een kier en verdween naar binnen. Vijftien minuten later kwam hij al weer naar buiten. Tien minuten later kwamen er twee andere mannen. Ook zij verdwenen in haar kamer en vertrokken na twintig minuten weer.

Carien en ik keken elkaar aan. We snapten het meteen: deze vrouw was duidelijk een prostituee en Motel 6 was haar werkplek. De rest van de avond zagen we meerdere mannen komen en gaan. Allemaal truckdrivers op een ‘pitstop’. Niet echt een fraaie de introductie tot Motel 6 die we voor ogen hadden.

Die nacht sliepen we met een stoel voor de deur en allerlei DIY-technieken om ‘m dicht te houden. De volgende dag vertrokken we, in de hoop dat de andere Motel 6’s beter zouden zijn. En gelukkig was dat zo. In ieder geval hadden we nu onze eigen, schone lakens die we konden vertrouwen en die ook 30 dagen lang met ons meegingen op reis!