Spanje 3

Een schilderachtig plaatje is Niebla aan de Rio Tinto. Met een eeuwenoude stadsmuur en fortificaties, met smalle straatjes met prachtig betegelde huizen. Vaak staan de deuren van de huizen open en krijgen we een kijkje in de kleurrijk betegelde halletjes.

Dan naar El Rocio, ruim 1500 inwoners, met straten die niet zijn geplaveid. De inwoners gaan te paard en het stadje doet als een plaatsje in het oude Wilde Westen aan. Met Pinksteren, tijdens het Romerío del Rocío komen er een miljoen pelgrims te paard of lopend naar het stadje. Nu is het er stil.

Verder naar Matalascañas, waar de straten genaamd Sector A tot en met Sector Z zijn benoemd. Totaal verlaten, hier woont in maart niemand. Gauw door naar Mazagón, waar we iets willen eten, het is per slot van rekening al ruim lunchtijd. Op een paar barretjes na is alles nog dicht. Uiteindelijk vinden we El King, die adverteert met Pollos al Carbón (gegrilde kip). Ze hebben op het ogenblik alleen een kebab-menu. Dat nemen we, ook wel eens lekker, Döner Kebab.

Op het toilet is geen wc-papier en als we bij de eigenaar erom vragen, haalt hij zijn vrouw uit de keuken. Zij zoekt en kan niets vinden. Uiteindelijk krijgen we een stapeltje servetjes mee, ach we redden ons er wel mee.

Aan één van de formica tafeltjes zit een brugklasleeftijd meisje. Zij eet uit een hoopje folie met een plastic vorkje. Als ze klaar is ruimt ze alles netjes op en staart ze voor zich uit. Uiteindelijk pakt ze haar schooltas en neemt er een boek en een schrift uit. Ze gaat overduidelijk haar huiswerk maken. De eigenaar gaat even bij haar staan en vraagt haar wat. Ze lacht, ze is blij met de aandacht van waarschijnlijk haar vader. De vrouw uit de keuken komt langs en geeft haar een snoepje, waarschijnlijk als toetje.

Morgen eten we ‘thuis’ kaasfondue. Grote verschillen in Spanje.