SA69

Samen met K (sologitaar en zang), F (slaggitaar en zang) en D (bas) speelden we de sterren van de hemel op de zolderkamer van mijn ouders in de Rivierenbuurt. We hadden welgeteld drie eigen nummers en konden later ‘A Well Respected Man’ van de Kinks een beetje laten klinken.

Het probleem was de apparatuur. Hoe kom je aan goedkope versterkers en luidsprekers ? Gelukkig werd dat probleem opgelost toen de gitaristen op het Waterloopplein een oude De Brie bioscoopversterker op de kop konden tikken. Het gevaarte had vier ingangen, dus iedereen kon erop. De uitgang naar de speaker was een beetje gammel, maar als je er een plastic kammetje tussen stak, deed ie het wel een tijdje.

Als luidsprekerinstallatie had K, die reuze handig was met elektronica, een radioluidspreker in een kistje gebouwd. Niet goed, niet mooi, maar het werkte: er kwam geluid uit.

Op datzelfde Waterloopplein stond ook een wat krakkemikkig drumstelletje: bass drum met voetpedaal, erboven op een tom, ervoor een snaredrum op statief en een high-hat. Los kocht ik er een statief met bekken bij en ik was compleet voor ruim honderd gulden, wel een immense uitgave voor schoolgaande of studerende jongens.

Na een jaar wekelijks oefenen durfden we een optreden aan. Op een bruiloftsfeestje via de ouders van D zouden we ons eerste openbare performance hebben. Alle apparatuur mee, opstellen en spelen maar.

Maar of het door de zenuwen kwam of omdat de gitaren niet goed gestemd waren of omdat er telkens een deel van het geluid wegviel weet ik niet, maar het publiek, allemaal familieleden en vrienden, wisten niet hoe ze hun gezichten moesten houden van het lachen. Niets klopte, alles klonk verkeerd en ongelijk en na korte tijd zijn we maar gestopt met het schaamrood op de kaken.

We hadden zulke mooie plannen, schitterende dromen, maar het is niets geworden, helaas. Of … herinnert u zich die naam nog, SA69 ?