NLMagazine Column door Babette Sijben - Zondagnacht, bijna 1 uur. Over 5 uur moet ik opstaan maar ik voel sinds een hele lange tijd, eindelijk weer de onbedwingbare behoefte om een verhaaltje te schrijven. Mijn writersblock is weg......dat komt door velen van jullie reacties maar in het bijzonder door een gesprekje wat ik in de supermarkt had toen ik verstrooid op zoek was naar een gourmetschotel met ingewikkelde sausjes.....
Ik sta met pet, mondkapje en oordopjes voor het mayonaiseschap. Totaal onherkenbaar. Aangezien ik nooit kan kiezen, spreek ik een voicebericht in voor de persoon met wie ik ga gourmetten. Uiteraard kan de halve winkel dat horen. Als ik klaar ben hoor ik achter me....”Hé Babette! Ik herkende je aan je stem”. Ik draai me om en ik zie een ex-collega staan met wie ik altijd heb gewerkt in de sportschool. Bij mij is daar niks meer van te zien, bij haar overduidelijk wel. Zij IS sport. Ik niet. Ik BEN wijn. En mayonaise. Ik heb altijd heel erg met haar gelachen. Maar echt. Ik vond haar altijd een type hard van buiten, zacht van binnen. Zo'n persoon die je nooit meer vergeet.
We raken aan de praat, en ik herinner me van haar facebookberichten dat ze een tijd geleden helaas borstkanker heeft gekregen. Ik vraag haar hoe het nu gaat. Ze begint te vertellen....Van foto, naar diagnose naar strijdplan en het verloop. De shock, de acceptatie, de bijzondere momenten en de lichamelijke klap erna. Ik luister stilletjes naar haar verhaal en ik ben blij dat ze me dit hier zo kan navertellen, maar ik kan hier wel om huilen. Ze staat voor me nog steeds zoals ik haar ken. Een dappere strijder met heel veel energie. Ze is inmiddels 'genezen'. Godzijdank. “Weet je Babette”, zegt ze dan, “het heeft me ook dingen gebracht. De mooie stukjes die jij altijd schrijft, over dankbaarheid enzo, dat is wat het me heeft gebracht. Ik snap nu zo goed wat je bedoelt. Ik lees ze altijd.....”
En ik...., ik sta daar met mijn tube mayo aan de grond genageld. Mijn hart ontploft en ik voel me ineens zo klein. Dat zij, de echte held in dit verhaal, überhaupt mijn stukjes leest. Ze heeft geen idee wat dit gesprek voor mij betekent.....
Ik wil haar wel knuffelen maar ik sta nog steeds aan de grond genageld. We nemen afscheid. Ze heeft heel mijn dag roze gekleurd. We kruisen elkaar bij het toetjesschap. “Deze moet je nemen Babette”, zegt ze. “Die eet ik altijd s’avonds met mijn vriendin op de bank als snack”.
Chocolademousse met eiwitten. Als ik alleen al ernaar kijk zit er weer een kilo aan maar fuck it. Ik wil het liefst het hele schap inladen. Alleen al om me bij elke hap te beseffen dat tijd zo kostbaar is. Dat je gezondheid kostbaar is. Ik huppel met mayo en mousse naar de kassa....zij was mijn regenboog van vandaag!
Zij heeft met dit gesprek mijn writersblock opgeheven. I am back. Net als zij! Ik ga met liefde morgen op de weegschaal staan. Ik heb gelachen bij elke hap. Morgen, morgen ga ik echt lijnen. Maar deze nacht maakte haar chocolademousse me gelukkiger dan ooit! Dankjewel. Echt heel erg dankjewel daarvoor.
Liefs,
Babette
